Jezioro

[Sayori]

-Owszem. Lubie znikać. Ale lubię mieć też możliwość walki-uśmiechnęłam się ostrożnie na widok jego miny.

[Lyim]

Usiadłem. Przyjrzałem się Sayori.
- Ciekawe. Dużo masz przyjaciół?

[Sayori]

Usiadłam odsłaniając bliznę i kładąc uszy po sobie. Nienawidziłam jej. Zamyśliłam się.
-Nikogo bliskiego.- mruknęłam cicho.

[Lyim]

- Przykro mi. Wszyscy moi przyjaciele też odeszli, albo nie żyją. Znam to uczucie. - spuściłem głowę, wpatrując się w swoje łapy.

[Sayori]

-Ja zawsze byłam sama- powiedziałam cicho.

[Lyim]

Spojrzałem Sayori w oczy.
- Nie miałaś rodzeństwa, rodziny, znajomych...?

[Sayori]

-Miałam, ojciec nas nie chciał, matkę zastrzelili, rodzeństwo zabite. Wszystko się rozsypało jak domek z kart. Ale najgorsze jest to że ja się poddałam- ostatnie słowa wyszeptałam.

[Lyim]

- Przykro mi. - powtórzyłem. - Przepraszam. - powiedziałem, patrząc Sayori w oczy. - Nie chciałem wywoływać w tobie złych wspomnień. Wybacz. - uśmiechnąłem się smutno. - Z moją rodziną było tak samo. Tylko ja i Kirah zdążyliśmy uciec. Od tego czasu, moją rodziną byli przyjaciele i znajomi. Ale sprawy potoczyły się inaczej, niż myśleliśmy. Rozdzieliliśmy się, część z nas... - urwałem.

[Sayori]

-Nie przepraszaj bo codziennie żałuje swoich decyzji.- powiedziałam odwracając wzrok.-Ja mam już tylko Lilynette.

[Lyim]

- Lilynette? A kto to?

[Sayori]

-Moja kotka. Choć może to ja jestem jej.

[Lyim]

- Taak... - mruknąłem, zamyślony.

[Sayori]

Spojrzałam na niego.

[Lyim]

Patrzyłem nieobecnie przed siebie.

[Sayori]

-Eeemm...-pomachałam mu łapą przed nosem.